Չնա­յած ու­շա­ցու­մով, բայց ի վեր­ջո մտո­րե­ցի՝ ինչ­պի­սի՞ն կլի­ներ 70-ա­կան­նե­րի ե­րի­տա­սարդ բա­նաս­տեղծ­նե­րի ճա­կա­տա­գի­րը, ե­թե նրանց թի­կուն­քը հայ­րա­կան հո­գա­ցո­ղու­թյամբ չպատ­նե­շեր Ա­լեք­սանդր Թոփ­չյա­նը։

Չե­խիա­յում բնակ­վող գե­ղա­նկա­րիչ, պատմաբան Ա­ՇՈՏ ԱՌԱՔԵ­ԼՅԱ­ՆԻ ու­ղեկ­ցու­թյամբ սեպ­տեմ­բե­րի 24-ին խմ­բագ­րու­թյուն այ­ցե­լե­ցին չե­խա­կան «denik» օ­րա­թեր­թի գլ­խա­վոր խմ­բա­գիր ՊԱ­ՎԵԼ ԲՈ­ՀՈՒ­ՄԸ, նախ­կին գլխա­վոր խմ­բա­գիր ՊԱԵԴ ՅԻՐԻՅԻԼ­ԿՈ­ՎԸ և վեր­ջի­նիս կի­նը` տի­կին ԲՈ­ՀԱ­ՄԻ­ԼԱ ՅԻ­ՐԻ­ՅԻԼ­ԿՈ­ՎԱՆ։

«Արմենիա» միջազգային երաժշտական փառատոնի շրջանակներում Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանը մենահամերգով հանդես եկավ բազմաթիվ միջազգային մրցույթների դափնեկիր, ավստրիացի դաշնակահար Ինգոլֆ Վունդերը, որին շատ քննադատներ անվանել են ուղղակի հրաշք։ Երաժիշտը կատարեց Վոլֆգանգ Ամադեուս Մոցարտի, Ֆրեդերիկ Շոպենի, Ֆերենց Լիստի, Ալեքսեյ Շորի ստեղծագործություններից։

Կոմիտասի թանգարան-ինստիտուտում Համազգային հայ կրթական և մշակութային միության Երևանի գրասենյակի նախաձեռնությամբ տեղի ունեցավ «Ծիրանավառ գիշերների օրորը» խորագրով համերգային երեկոն՝ նվիրված Կոմիտասի ծննդյան 150-ամյակին։

Ա­ՐԱՄ Ա­ՎԵ­ՏԻ­ՍԻ հետ զրու­ցել ենք նրա` քա­ղա­քին նվիր­ված «Ճար­տա­րա­պե­տա­կան մու­տա­ցիա» վե­պի մա­սին:

Սեպտեմբերի 20-ին նկարիչների միությունում տեղի ունեցավ Արամ Իսաբեկյանի նկարների ցուցահանդեսը: Նա ծնվել է տաղանդավոր նկարիչներ ՝ Էդվարդ Իսաբեկյանի և Արփենիկ Նալբանդյանի ընտանիքում:

Հովհաննես Շարամբեյանի անվան ժողովրդական ստեղծագործության կենտրոնում բացվել է ԳԱԳԻԿ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆԻ լուսանկարչական աշխատանքների ցուցահանդեսը:

«Գույ­նե­րի խոր­հր­դա­վոր աշ­խար­հում ես տես­նում եմ սա­վառ­նե­լու ան­զու­գա­կան հնա­րա­վո­րու­թյուն, որն ինձ տա­նում է տիե­զեր­քի իմ աստ­ղի մոտ, ու աստ­ղե­րը, մթու­թյան մեջ փայ­լե­լով, ինձ տա­լիս են գու­նա­վոր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րով լի է­ներ­գիա: Այն­տեղ գտ­նում եմ ստեղ­ծա­գոր­ծե­լու ան­բա­ցատ­րե­լի խոր­հուր­դը: Իմ տե­սիլք­նե­րում հայ­տն­վում են բազ­մօ­րի­նակ ճախ­րող պատ­կեր­ներ, ո­րոնք հա­ճախ ան­մահ նկար­ներ են դառ­նում»: «Ի՞նչ է ար­վես­տը» հար­ցին այս­պի­սի բա­նաձևում է տա­լիս գե­ղան­կա­րիչ ԴԱ­ՎԻԹ ԴԱ­ՆԻԵ­ԼՅԱ­ՆԸ:

«…Մտա­դիր եմ մի կերպ մտ­նել…»: Ցն­ցող խոս­տո­վա­նանք է. Սա­րյա­նը նոր էր ա­պա­քին­վել հյու­ծիչ հի­վան­դու­թյու­նից. «Փա­րիզ հաս­նե­լով 1926 թ. սեպ­տեմ­բե­րին, ես ստիպ­ված ե­ղա զբաղ­վել իմ թու­լա­ցած ա­ռող­ջու­թյամբ:

«Ի­րա­տե­սը» շա­րու­նա­կում է զրույ­ցը ար­ձա­կա­գիր, թարգ­մա­նիչ, բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր ԴԻԱ­ՆԱ ՀԱՄԲԱՐ­ՁՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ հետ: Գրի, կան­խա­սա­ցու­թյան, ի­րա­տե­սու­թյան, հո­ռե­տե­սու­թյան, պայ­մա­նա­կան ու կա­յուն կռա­հում­նե­րի ներ­հյու­սում­նե­րը Դիա­նա Համ­բար­ձու­մյա­նի խոս­քում բա­ցում են մտա­ծում­նե­րի ար­տա­սո­վոր մի տա­րա­ծու­թյուն, ո­րում յու­րա­քան­չյու­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն է ստա­նում գտ­նե­լու ի­րեն ան­հան­գս­տաց­նող մեծ ու փոքր խն­դիր­նե­րի լուծ­ման սե­փա­կան բա­նա­լին: